روی خط آتش/ نگاهی به 2888
«2888» نمونة جالبی از اهمیت مراحل پس از تولید در شکل دادن به روایت سینماییست و بخش مهمی از آن با طراحی خاص صوتی ساخته شده است.
به گزارش ارتباطات و اطلاع رسانی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، شاهین شجری کهن: کیوان علیمحمدی و علی‌اکبر حیدری در چند سال گذشته کارگردان دو فیلم متفاوت از سینمای ما بوده‌اند که هر یک در نوع خود غافلگیری کاملی هستند. «سینما شهرقصه» که نمایش جشنوارهایاش خیلی از خاطره‌بازهای سینما را تحت تأثیر قرار داده بود جزو معدود فیلمهای دو سه سال اخیر است که به دلیل ماهیت سینماییاش هیچ جوری به اکران آنلاین راه نمیدهد و حتماً باید روی پردة عریض دیده شود. «2888» هم غافلگیری دیگریست که نشان از روحیة جستوجوگر و نگاه متفاوت کارگردانهایش دارد. یک فیلم جنگی خارج از جریان، که به جای ریختوپاشهای معمول و طراحی صحنههای عظیم یا پرداخت مستقیم به مفاهیم ارزشی، میکوشد به زبان سینما و با امکانهایی که تصویر و صدا در اختیار سازندگانش قرار میدهد روایتگر بخش مهمی از تاریخ معاصر این سرزمین باشد.
«2888» نمونة جالبی از اهمیت مراحل پس از تولید در شکل دادن به روایت سینماییست و بخش مهمی از آن با طراحی خاص صوتی ساخته شده است. دشواریهای فنی فیلم از یک سو، و حساسیتی که روی موضوع و لحن روایت و ساختار متفاوتش وجود دارد (حساسیتهای گاه عجیبوغریب) از سویی دیگر، کار گروه را سختتر از معمول کرده اما حاصل کار قطعاً پاداش تمام این دشواریها را بازتاب خواهد داد. از آن فیلم‌هایی‌ست که پشت صحنه و چگونگی ساخت اجزای مختلفش به اندازة خود اثر جذاب و کنجکاویبرانگیز است. لااقل اینجوری معلوم میشود که اگر سازندگان یک فیلم از لحاظ دانش و فناوری «بهروز» باشند و تکنیکهای روز سینما را بشناسند میتوان در هر ژانر و قالبی و با هر موضوعی انتظار یک فیلم مدرن و متفاوت را داشت. شاید با همین نسخه بتوان جانی به سینمای هزینهبر اما نیمهجان «دفاع مقدس» داد.
«2888» تولید مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی در بخش سودای سیمرغ چهلمین جشنواره فیلم فجر نمایش داده شد.
