درباره «آوانتاژ»/ قصه تلخ تنهایی
مستند «آوانتاژ» به دلیل نمایش وجوه انسانی شخصیت معتادان فیلمی تاثیرگذار و همدلی برانگیز است.
به گزارش روابط عمومی مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی، محمد حیدری‌پور: «آوانتاژ» ساخته محمد کارت، نمایش موقعیتی است که بسیاری از تماشاگران فیلم با آن آشنا هستند. وجه تمایز «آوانتاژ» با دیگر آثاری که درباره معتادان ساخته شده، نزدیک شدن به کارتن خوابها و همدلی با آنهاست. کارگردان در همراهی با معتادانی که مسیر سلامتی را پیموده‌اند، کوشیده نگاهی مهربانانه و غمخوارانه به آنها و مشکل بزرگشان (اعتیاد، تنهایی و طردشدگی) داشته باشد، در فیلم پلان‌های بسیاری از معتادان وجود دارد که نشان می‌دهد آنها از سوی خانواده و جامعه طرد شده و مردن را کمی زودتر از آنچه از نظر فیزیکی برایشان اتفاق بیفتد، آغاز کرده‌اند.
«آوانتاژ» مثل دیگر مستندها و فیلم کوتاه محمد کارت، ساختمان تصویری قابل توجهی دارد. نماهایی متفاوت از مسابقه فوتبال، یا تنهایی معتادان و فصل دریافت کاپ توسط معتادان... به فیلم کارت، وجهی سینمایی بخشیده و آن را از یک گزارش تصویری صرف درباره یک کمپ ترک اعتیاد و شخصیت‌هایش دور کرده است. فیلم، بیشتر به واسطه همدلی با معتادان در ذهن می‌ماند و به دلیل ارائه چهره انسانی از یک معتاد (بیمار) تاثیرگذار می‌شود. «آوانتاژ» در مقایسه با فیلمی مثل «خونه مامان شکوه» (مهدی بخشی مقدم) کمتر به دلایل اعتیاد یا عواقب آن نزدیک می‌شود، از این منظر فیلم محمد کارت بیشتر به شرح حال گروهی از ساکنان یک کمپ شبیه است اما فیلم بخشی مقدم، جهان شمول‌تر است و با نمایش احوال و احساس و رویکرد شخصیت‌ها، وجه اجتماعی پررنگ‌تری دارد.
فیلم‌های محمد کارت، همیشه لحظات و آن دارند. این لحظات گرم است که باعث شده آثار او همیشه پربیننده و برانگیزنده موج باشند. در فیلم سینمایی او و در ساخته های مستند و کوتاه و در سریالش، همیشه این لحظات وجود داشته است. «آوانتاژ» به عنوان یک فیلم مستند، پر از چنین لحظاتی است. گفتگوی دو نفره پدر و پسر در رستوران کمپ، رقص مرد در تیتراژ پایانی، تمرکز دوربین روی چشم‌ها و دست‌های خالی و ... تصویری به یادماندنی در ذهن مخاطب باقی می‌گذارند. تصویری از بیمارانی که دردشان، تنهایی و ناامیدی است.
