مرکز گسترش از «کابین» حمایت کرد/ تماشاگران با «کابین» اشک ریختند

به گزارش روابط عمومی مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی، یاسر خیر تهیه کننده و کارگردان مستند که با فیلم «کابین» در هجدهمین جشنواره بین المللی «سینماحقیقت» حضور داشت و موفق به دریافت جایزه هم شد، درباره بازخوردهایی که از نمایش این مستند گرفته است، گفت: تماشاگران بسته به شخصیت و جهان بینی و گذشته و حالی که داشتند، هر کدام بازخورد متفاوتی نشان می دادند. بعضی ها احساساتشان را ابراز می کردند و بعضی ها ترجیح می دادند بعد از فیلم در سکوت به فیلم فکر کنند. چند نفر هم موافق فیلم نبودند ولی بیشتر بازخوردها نشان می داد که تماشاگران با فیلم ارتباط برقرار کردند و به دیگران هم توصیه می کردند که فیلم را ببینند.

وی ادامه داد: در دو سانسی که در جشنواره «سینماحقیقت» اکران داشتیم از حدود دو روز قبل تمامی بلیت ها فروخته شده بود و هر دو سانس با سالن مملو از جمعیت اکران شد. اما لحظه ای که از اکران فیلم در ذهنم ماندگار شده، تصویر زوج میانسالی بود که بعد از نمایش فیلم وقتی جمعیت به بیرون می رفت و سالن خالی می شد، همچنان روی صندلی هایشان نشسته بودند و خانم با دستمالی اشک هایش را پاک می کرد و همسر دست حمایتگرش را دور گردن زن حلقه زد و به او آرامش می داد. این تصویر برایم بسیار قابل احترام و فراموش نشدنی است.

کارگردان فیلم «کابین» در پاسخ به این پرسش که آیا برای این مستند با سانسور و ممیزی مواجه شده است یا نه، مطرح کرد: بله چند صحنه از فیلم با سانسور مواجه شد و حتی ممکن بود فیلم به کلی کنار گذاشته شود، اما مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی از فیلم حمایت و کمک کرد که فیلم پخش شود.

وی افزود: فیلم مجوز پخش در جشنواره ها را دارد ولی متاسفانه هنوز مجوز پخش در هنروتجربه و اکران آنلاین آن صادر نشده است.

کارگردان مستند «آهستگی» درباره برنامه های خود برای نمایش هدف‌مند این مستند برای افراد سیاست‌گذار توضیح داد: این فیلم برای تماشاگر عادی و شهروندان ساخته شده است و بهترین مدل اکران این بود که در هنروتجربه و پلتفرم های آنلاین نمایش داده می شد. اگر فرد سیاست گذاری بخواهد این گونه فیلم ها را ببیند، بهتر است مثل مردم عادی به سینما بیاید یا در اکران های آنلاین این گونه فیلم ها را تماشا کند. چون هر گونه درکی از این دست فیلم ها در فضای جمعی و با تکیه بر حس مشترک و عقل سلیم حاصل می شود. یک یا چند سیاست گذار در پشت درهای بسته و به دور از مردم اگر فیلمی را ببینند راه به جایی نمی برند و حاصل آن سیاست هایی خواهد بود که دور از زندگی عادی مردم و مسائل‌شان است.

این مستندساز درباره تاثیر هنروتجربه و نمایش در پلتفرم‌ها در بیشتر و بهتر دیده شدن مستندها بیان کرد: حتما موثر است و کمک می‌کند اما دو مساله مهم است که در این مسیر اختلال ایجاد می کند. یکی سانسور است که باعث می‌شود فیلمساز نتواند آزادانه بیندیشد و آنچه دغدغه و مساله اش هست را خلق و بیان کند. دیگری بازار غیر مستقیم عرضه و تقاضاست که باعث می شود فیلمساز نتواند مستقیم فیلم خود را به مخاطب عرضه کند.

وی ادامه داد: بعضی مواقع سدی بین فیلمساز و تماشاگر وجود دارد و به فیلمساز می‌گوید هر چه می خواهید بسازید را اول من باید ببینم و اگر صلاح دانستم می توانید فیلم را به تماشاگر نشان بدهید و از طرفی به تماشاگران هم می گوید که فقط از میان این فیلم‌هایی که گزینش کرده ام می توانید فیلم ها را انتخاب کنید. بنابراین دو سرعت گیر مهم عدم توفیق فیلم مستند در ارتباط با مخاطب داخلی، سانسور و ارتباط مختل شده عرضه و تقاضاست.

این مستندساز افزود: اگر چه از طرفی حمایت هایی که دولت از ساخت فیلم مستند می کند، خوب است اما حمایت های آن شامل موضوعات محدودی می شود که هر ساله اعلام می کند. اگر این حمایت ها شامل موضوعات گسترده تری شود، در درازمدت باعث می شود جمعیت گسترده تر و متنوع تری از تماشاگران به سمت سینمای مستند بیایند.

خیر درباره معرفی یکی از مستندهای خوبی که تماشا کرده است، بیان کرد: به این دلیل که مراحل فنی پس از تولید و همچنین سانسور فیلم تا روزهای جشنواره هم ادامه داشت، بنابراین موفق نشدم آنطور که می خواستم فیلم ها را ببینم ولی یکی از فیلم هایی که دیدم مستند «تورگی» بود که از ارتباط پدر و پسر فیلم خوشم آمد.

یاسر خیر در پایان گفت: مستند هایی که بتواند با تماشاگران امروز ارتباط برقرار کند و آنها را به سالن های سینما یا به تماشا در پلتفرم‌های آنلاین بکشاند، زمانی ساخته می شود که فیلمساز بتواند براساس شرایط جامعه، احساس نیاز خود و مخاطب، جهان بینی اش، توانایی و دانش اش در «آزادی»، ایده هایش را خلق کند، جهان سینمایی اش را بنا کند، سرمایه گذار پیدا کند و فیلمش را بسازد و مستقیم آن را به دست تماشاگر برساند.در این ارتباط بی واسطه و سالم بین فیلمساز و تماشاگر، فیلم مستند سالم هم خلق می‌شود و به طور طبیعی فیلم هایی که با مخاطبان ارتباط نگیرد هم از چرخه خارج می شوند و این پیام را به فیلمسازش می دهند که این مسیر درست نبوده و باید راه دیگری را امتحان کرد. آیا در حال حاضر این شرایط تولید و آفرینش آزاد وجود دارد؟ چرا امروزه تماشاگران کمتری فیلم مستند می بینند؟

منبع: سینمااعتماد