زایش خاطره در «2888»/ نگاهی به یک فیلم

به گزارش ارتباطات و اطلاع رسانی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، علی فرهمند: عاشقانه‌ جنگِ ۲۸۸۸، پای شاعرانه‌گی فروغ ایستاده که «تنها صداست که می‌ماند»! و روی بومِ هر قاب، صدا را طرح و رنگ می‌زند و خاطرات جنگ را می‌کاود؛ امّا جنگِ کار بوی باروت و توپ و خمپاره نمی‌دهد، کلیشه نیست‌ و مناسبات رفتاری آدم‌هاش، برآمده‌ی امتداد سبکِ سینمای کیوان‌ علی‌محمدی، امید بنکدار و علی‌اکبر حیدری، راه به انتزاع می‌دهد و در دلِ جنگ، و در دلِ یک موقعیت بی‌برگرد، روایت‌گر عاشقانه‌هاست؛ امّا این نخستین فیلمی است درباره‌ی جنگ که راهِ واقعیت را می‌گشاید و بیش از هر چیز، واقعی است: تحقق واقعیت از مسیر انتزاع!

 

۲۸۸۸ یا سوباشیِ سابق، برخلافِ سایر جنگی‌های واقعیت‌زده، یک نمای آرشیوی ندارد و درست مانند کارِ پیشین -سینما شهر قصه- فضا و زمان را از نو می‌سازد و مفهوم کارگردانیِ خلاق در سینمای اکنونِ ایران را دیگرگون می‌کند. فیلمی است که فیلم‌سازی علی‌محمدی را به پخته‌گی رسانده و بی‌تردید بهترین کار او است. و از غوغای مرتضی پورصمدی چه می‌توان گفت؟

 

امّا بیش از هر چیز، صداست. صداها هم‌راستای تصاویر نیست و گاه در تضاد امّا تکمیل‌کننده؛ سلاح، دست مردان و مرگ مقابلشان امّا صدا، صدای خاطره‌هاست و خانواده‌ و زنان و کودکانی که دیگر انگار امکان دیدارشان نیست. ۲۸۸۸ روایت مرگ هست امّا زایش خاطره است و با صدا خاطره می‌آفریند.

«2888» تولید مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی است و در چهلمین جشنواره فیلم فجر در بخش «سودای سیمرغ» روی پرده می‌رود.