روی خط آتش/ نگاهی به 2888

به گزارش ارتباطات و اطلاع رسانی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، شاهین شجری­ کهن: کیوان علی­محمدی  و علی‌اکبر حیدری در چند سال گذشته کارگردان دو فیلم متفاوت از سینمای ما بوده‌اند که هر یک در نوع خود غافل­گیری کاملی هستند. «سینما شهرقصه» که نمایش جشنواره­ای­اش خیلی از خاطره‌بازهای سینما را تحت تأثیر قرار داده بود جزو معدود فیلم­های دو سه سال اخیر است که به دلیل ماهیت سینمایی­اش هیچ جوری به اکران آنلاین راه نمی­دهد و حتماً باید روی پردة عریض دیده شود. «2888» هم غافل­گیری دیگری­ست که نشان از روحیة جست­وجوگر و نگاه متفاوت کارگردان­هایش دارد. یک فیلم جنگی خارج از جریان، که به جای ریخت­وپاش­های معمول و طراحی صحنه­های عظیم یا پرداخت مستقیم به مفاهیم ارزشی، می­کوشد به زبان سینما و با امکان­هایی که تصویر و صدا در اختیار سازندگانش قرار می­دهد روایتگر بخش مهمی از تاریخ معاصر این سرزمین باشد.

 

«2888» نمونة جالبی از اهمیت مراحل پس از تولید در شکل دادن به روایت سینمایی­ست و بخش مهمی از آن با طراحی خاص صوتی ساخته شده است. دشواری­های فنی فیلم از یک سو، و حساسیتی که روی موضوع و لحن روایت و ساختار متفاوتش وجود دارد (حساسیت­های گاه عجیب­وغریب) از سویی دیگر، کار گروه را سخت­تر از معمول کرده اما حاصل کار قطعاً پاداش تمام این دشواری­ها را بازتاب خواهد داد. از آن فیلم‌هایی‌ست که پشت صحنه و چگونگی ساخت اجزای مختلفش به اندازة خود اثر جذاب و کنجکاوی­برانگیز است. لااقل این­جوری معلوم می­شود که اگر سازندگان یک فیلم از لحاظ دانش و فناوری «به­روز» باشند و تکنیک­های روز سینما را بشناسند می­توان در هر ژانر و قالبی و با هر موضوعی انتظار یک فیلم مدرن و متفاوت را داشت. شاید با همین نسخه بتوان جانی به سینمای هزینه­بر اما نیمه­جان «دفاع مقدس» داد.


«2888» تولید مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی در بخش سودای سیمرغ چهلمین جشنواره فیلم فجر نمایش داده شد.