دوست دارم همه ایرانی‌ها فیلم مرا ببینند
مرتضی پایه‌شناس کارگردان سینمای مستند که با «آبراه کوچکی در میان هور» متقاضی حضور در نوزدهمین جشنواره «سینماحقیقت» است می‌گوید این مستند را برای همه مردم ایران ساخته است.
به گزارش روابط عمومی مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی، مرتضی پایه‌شناس کارگردان سینمای مستند که با «آبراه کوچکی در میان هور» متقاضی حضور در نوزدهمین جشنواره «سینماحقیقت» است می‌گوید این مستند را برای همه مردم ایران ساخته است.
مرتضی پایه‌شناس، دو سال اخیر را درگیر ساخت مستند «آبراه کوچکی در میان هور» بوده، فیلمی که درباره رویدادی در سال‌های دور است اما با امروز و مردمش نسبت دارد. پایه‌شناس که با «گلوله باران» از سیزدهمین جشنواره «سینماحقیقت» سه جایزه بهترین فیلم، بهترین کارگردانی و تدوین را دریافت کرده، با مستند تازه‌اش متقاضی حضور در نوزدهمین جشنواره «سینماحقیقت» است.
*«آبراه کوچکی در میان هور» درباره پیدا کردن روزنه‌ای در تاریکی است، فکر نمی‌کنید این تعریف درباره یک مستند، شعاری باشد؟
مرتضی پایه‌شناس: این روزها، آنقدر همه چیز شعاری شده که ساده‌ترین جمله‌ها و تعریف‌ها را هم می‌شود به عنوان شعار پذیرفت یا رد کرد. من به عنوان یک مستندساز، همیشه دوست دارم تماشاگر درباره فیلمم نظر بدهد و خوانش خود را داشته باشد، «آبراه کوچکی در میان هور» از نظر من -به عنوان یک مخاطب- فیلمی درباره آدم‌های معمولی است که امید به گشودن راه، در شرایط سخت در دلشان شعله کشیده است. این امیدواری و تلاش، بحثی است که تاریخ مصرف ندارد و مربوط به همیشه است، انسان همیشه در تنگناست، در تنهایی و اضطراب است و همواره این امید است، که او را به شور و حرکت وا می‌دارد. حتما این حرف‌ها می‌تواند شعار باشد، می‌تواند نگاه بعضی از ما به زندگی و حفظ روحیه و امید در این روزهای سخت باشد.
*پس «آبراه کوچکی در میان هور» درباره امروز و رخدادهای اجتماعی نیست؟
مفهوم فیلم اجتماعی در سینمای ایران، دربردارنده انواع و اقسام فیلم‌هاست. از منظری می‌شود گفت «آبراه کوچکی در میان هور» درباره دیروزی است که از دست رفته و ما آدم هایش را گم کرده‌ایم، از سویی دیگر می شود گفت، ما و آدم‌های قصه، در سفری مشترک از دیروز به امروز رسیده‌ایم و تصمیم می گیریم که پیش برویم، یا عقب بمانیم. همه این‌ها درباره اجتماع امروز، جوان ها، آرمان‌ها و حتی رویای ماست، فیلم می‌تواند برای بعضی تماشاگران وجه میهن پرستانه قوی داشته باشد. دوست دارم، هر تماشاگری آن چه را دوست دارد از این قصه، به همراه خود ببرد.
*در این فیلم برای نخستین بار با یاسر فریادرس به عنوان تهیه‌کننده همکاری کردید، این همکاری چطور آغاز شد؟
من و یاسر، سال‌ها دوست و هم صحبت بوده‌ایم، پیشنهاد ساخت این فیلم از سوی او مطرح شد و من حس کردم با او می شود، به نگاه مشترک و دیدگاهی رسید که فیلم را خارج از روایت های کلیشه ای یا قصه هایی که دیگران هم تعریف کرده اند پیش برد. یاسر، در این پروژه بیش از تهیه‌کننده و رفیق، یک همراه حرفه‌ای بود، مدت زیادی صبر کرد تا فیلم به سرانجام برسد، این قصه، قصه‌ای نبود که بشود سرسری به آن پرداخت. نیاز به پژوهش و بازبینی اسناد و تصاویر داشتم، او آنقدر صبوری کرد تا روایت مورد نظر من و مورد تایید او، شکل گرفت و فیلم به پایان رسید.
*فیلم شما متقاضی حضور در نوزدهمین جشنواره «سینماحقیقت» است فکر می‌کنید فیلم در کدام بخش‌ها دیده شود؟
شاید هنوز برای این حرف‌ها زود باشد، مشاوران انتخاب جشنواره را نمی‌شناسم و سلیقه آنها را نمی دانم. حتما این جمله معروف را شنیده اید که هر ترکیب داوری، یک خروجی دارد و باید درصد مهمی از آرا را به حساب سلیقه و احوال داوران بگذاریم، من و تیم سازنده «آبراه کوچکی در میان هور» تلاش کردیم به اندازه توانمان فیلم خوب بسازیم، من داور جشنواره «سینماحقیقت» بوده‌ام، در گروه مشاوران انتخاب بوده‌ام و از این جشنواره جایزه گرفته‌ام، هر کدام از این تجربه‌ها شیرین و برایم جذاب بوده، امیدوارم «آبراه کوچکی در میان هور» توسط تماشاگران دیده شود، هر چقدر دایره تماشاگران و مخاطبان فیلم مستند بیشتر شود، فرهنگ مستند دیدن تقویت می شود که برای من اهمیت بالایی دارد.
*مخاطب فیلم شما چه افرادی هستند، اگر بخواهید تماشای آن را توصیه کنید، سراغ چه کسانی می‌روید؟
من فیلم را برای همه مردم ایران ساخته‌ام، همه آنهایی که خسته و ناامید هستند و گمان می‌کنند گرفتاری‌هایشان زیاد است. برای همه ما آدم‌های ساده و معمولی که امکانات ویژه و مواهب خاص نداریم، اما در ویژگی‌هایی مشترکیم، وطن، تاریخ، هویت و علایقمان ما را بهم پیوند می‌زند. برای همه زنان و مردانی که با انگیزه و پرامید هستند، و ظاهرا قهرمان نیستند، کنار ما زندگی می‌کنند، اما در بزنگاه‌ها، نقشی تعیین کننده در سرنوشت خود و اطرافیانشان دارند. «آبراه کوچکی در میان هور» می تواند برای تماشاگری که فراتر از سینمای داستانی، به تجربه طعم های دیدن علاقه مند است، جذاب باشد.
بیننده‌ای که اسیر سرعت و تنوع محتوای شبکه‌های اجتماعی نشده یا نگاهش به سینما، صرفا سرگرمی و وقت گذرانی نیست. این فیلم، پیشنهادی است از من و تیم سازنده و همراهم، به همه آنهایی که حاضرند ساعتی را با ما همسفر بشوند و قصه ای را ببینند، که ما بخشی از آنیم، و می‌توانیم روزی و در زمانی قهرمان آن باشیم.
منبع: سینمااعتماد